Wat we van mijn oma kunnen leren over zelfliefde
Voor wie het even nodig heeft - mét voice-over 🎧
Lieve jij,
Zelfliefde ervaar ik vooral in actie. Het zijn de vaak wat moeilijkere besluiten die ik maken moet, die maken dat ik daarna zelfliefde ervaar. Besluiten die tegen een algemene/normale manier van doen ingaan, die afwijkend zijn, die misschien raar gevonden worden door een ander, maar voor mij kloppen. Zelfliefde betekent voor mij dat ik mijn eigen taal en de gebruiksaanwijzing van mijn eigen bestaan leer lezen: Wat hoort bij me, wat hoort niet bij me? Waar hou ik van? En waar mag ik dus iedere dag ruimte voor vrijmaken? Of waar hou ik niet van? En wat zijn mijn grenzen?
Daar waar het schuurt, daar waar ik voor op mag komen, daar waar ik meer ruimte voor mag maken, daar vind ik zelfliefde.
Maar alleen, door het ook echt te doen. En als ik het dan gedaan heb, voel ik een golf van dankbaarheid door me heen gaan. Zelfliefde voor mij, is het stemmetje in mezelf dat zegt: “Dankjewel Anne, dat je me dit laat doen.” Of: “Dankjewel dat ik dit nu niet hoef te doen.”
Zelfliefde leren we door de mensen om ons heen. Mijn moeder heeft daar een belangrijke rol in gespeeld, mijn vriendinnen laten zien hoe het eruit ziet, maar ook mijn lieve omaatje. Het is nu een jaar geleden dat mijn oma overleden is. Meer dan ooit zie ik welke indruk ze op me heeft achtergelaten en het laat me de laatste tijd veel over zelfliefde nadenken. In 12 punten wil ik met je delen waarin ik zie dat mijn oma me zelfliefde heeft geleerd. Nu ik haar moet missen, kan ik niet meer naast haar in de stoel zitten, de koekjestrommel leegeten en haar onvoorwaardelijke liefde tot me nemen, maar moet ik het zelf doen. Dat lukt best goed. Ik voel me gesterkt door haar. Door te weten dat zij heeft bestaan, weet ik de richting in mijn leven beter.
Soms, als ik de draad helemaal kwijt ben, stel ik mezelf twee vragen:
1. Wat zou oma nu tegen me zeggen?
2. Hoe kan ik meer het tempo van mijn oma aannemen? Hoe kan ik vandaag meer als oma zijn?
Door haar ogen kan ik mezelf beter zien. Door haar, kan ik kan de hardste stem in mezelf verruilen, door haar zachtaardige stem.
In de onderstaande 12 punten deel ik verschillende antwoorden op die twee vragen met je. Dit is de gebruiksaanwijzing van mijn bestaan hoort, beïnvloed door mijn oma. Herken jij sommige punten voor jouw gebruiksaanwijzing van jouw bestaan? Laat het weten in de comments. :-)
Hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat zelfliefde eruit ziet als mijn oma:
Het doen van lange dutjes op de bank met een zacht dekentje om me heen gewikkeld. Als ik wakker word, weet ik niet meer waar ik ben.
Zien hoe mijn lichaam verandert, terwijl ik tegen mezelf zeg dat mijn lichaam mooi is op iedere manier, op iedere leeftijd. Mijn lichaam is wat me hier houdt, op deze aarde. Het heeft geen zin om mezelf te haten. Echt niet. De zon, de regen, de bomen, de kat, de hond: ze houden van alle lichamen.
Het lezen van dezelfde gedichten, keer op keer. Niet alleen omdat ik vergeet waar ze over gaan, maar omdat ik hou van de manier waarop ze me laten voelen.
Het betekent van mezelf houden zoals mijn oma deed. Om mijn schoonheid door haar geleefde en ervaren ogen te zien. Hoe ik in haar ogen, nooit kan falen.
Nippen aan kopjes thee en chocolade eten, terwijl ik vergeet wat dat ene belangrijke taakje ook alweer was wat ik moest doen, omdat ik afgeleid word door het lied van de merel die buiten mijn raam zingt.
Naar zeep ruiken is een geschenk aan mezelf en aan anderen.
Vrienden zien houdt me gezond.
Mijn partner is niet verantwoordelijk voor mijn geluk. Maar ik heb wel geluk met hem.
Het betekent realiseren dat de verandering en genezing die ik voor mezelf en anderen wens, even langzaam gaan als het tempo van een 90-jarige die midden in de nacht van haar bed naar de koelkast loopt.
Het betekent dat creativiteit mijn eerste en mijn laatste liefde zal zijn.
Alle slechte en rare ervaringen met mannen zullen eindigen in een gebundeld moment van gemeenschappelijk gelach met de mensen die onvoorwaardelijk van me houden.
Het betekent de (comfortabele) kleren en de glimlach dragen waarvan andere mensen de indruk krijgen dat ik het type mens ben dat je om richting kan vragen als je je verloren voelt. (Mode heeft nooit iemand goed gedaan, behalve het kapitalisme.)
Het betekent dat ik dit niet alleen voor anderen doe, maar ook voor mezelf: wanneer gevoelens van overweldiging en angst mij bevreemden, en ik opzoek ben naar een vriendelijk gezicht in de spiegel, ik er altijd eentje zal vinden. En op deze manier, zie ik altijd mijn grootmoeder die naar me terugkijkt.
Liefs,
Anne
Nog een persoonlijke note:
Naast dat ik deze maanden weer ijverig aan mijn boek over Ziek van verlangen-zijn aan het schrijven ben (zo heerlijk!), neem ik ook de tijd om een hele bijzondere lezing af te maken en op te nemen voor jou. Het gaat over de allerhardste, meest vernietigende stem in onszelf die ons klein wil houden en de gemeenste dingen tegen ons zegt. Het is het compleet tegenovergestelde van wat ik in deze blog met je deel over zelfliefde. Ik leer je waar deze stem in ons in hemelsnaam(!) vandaan komt en hoe je ermee om kunt gaan. Uit ervaring met het werken met een heleboel mensen in de afgelopen jaren, kan ik zeggen dat tijdens een Ziek van verlangen-proces, het cruciaal is om hier kennis over te hebben. Omdat het zo’n destructieve energie heeft dat gericht is op jezelf.
Ik weet nog niet wanneer de lezing verkrijgbaar is, maar als je geïnteresseerd bent, mag je het aan me laten weten in de comments of in een mailtje (reageer dan op deze mail). Ook als je vragen over dit onderwerp van ‘de harde stem in jezelf’ hebt. Dan kijk ik of ik ze in de lezing of een volgende blog kan beantwoorden.
Liefs