Waarom vrouwen verslaafd kunnen zijn aan mannelijke aandacht
Een brief vol mededogen en begrip voor het vrouw-zijn waarin we onze aandacht vaak tot de man richten.
Als ik een ruimte binnenkom, scan ik de mensen die er staan en wordt mijn aandacht extra gevangen door de mannen die er zijn. Ik let goed op hoe ze naar me kijken, hoe ik naar ze kijk. Ik zie wanneer ze geïnteresseerd zijn en dat bevalt me.
Als klein meisje schreef ik dagboeken vol over alle jongens in de klas waar ik verliefd op was en probeerde ik hun aandacht te krijgen. Later werd ik verliefd op mannelijke leraren op school. En kreeg ik als vijftienjarige een romantisch vriendschappelijke relatie met een leraar die in België woonde en daar les gaf. (Waar ik door misbruikt ben. Het leven is complex genoeg dat die twee dingen, verliefd worden en toch misbruikt worden, niet los van elkaar staan. Hij was en is een lul én ik ben hem dankbaar voor de tijd die we samen hebben doorgebracht. In de cursus van The Deep Feminine heb ik het uitgebreid over deze ervaring.)
Later, toen ik een man voor mezelf kreeg die langer bleef hangen dan een jaar, was mijn honger naar aandacht van een man nog niet gestild. Vooral tijdens mijn reizen die ik in mijn eentje maakte zocht ik naar die ene, bijzondere, amoureuze aandacht van een man. Als ik zijn gerichte focus op mij had, voelde ik alsof ik van betekenis was.
In mijn ziek van verlangens: de mannen die me diep raakten en waar ik een bijzondere tijd mee ervaren heb, maar door het Leven steeds weer genoodzaakt werd los te moeten laten, dacht ik constant aan die andere vent. Ook uit contact en weer thuis op de bank met Netflix op tv, herbeleefde ik in stilte alle momenten waarop ‘die ander’ me écht zag en ik voelde dat ik leefde.
Als hij me ziet, besta ik.
Als hij me ziet, ben ik van betekenis.
Als hij me ziet, leef ik.
Mijn leven was en is nog steeds een beetje, dat zal ik niet ontkennen, gericht op de man.
Ik ben niet de enige vrouw die mannen zo centraal stelt in haar denken.