De taboes in onze cultuur worden de geheimen die we hebben voor onszelf en voor anderen. Daar waar grotendeels over gezwegen wordt door het collectief, daar vinden we in onszelf de delen die omhuld zijn met gêne, schaamte of een naar binnen gekeerde woede omdat je lijkt af te wijken van wat ‘normaal’ is. Daar waar over gezwegen wordt, daar zullen wij zelf niet gemakkelijk onze mond over openen.
Ons mens-zijn is in wezen complex en groots. En veel van wat er in ons leeft, is onschuldig en mooi. Maar het verhaal dat we in onze cultuur hebben gemaakt over ons mens-zijn is te klein om de grootsheid van wie we zijn te kunnen bevatten. Waardoor we veel moois in onszelf niet eens kunnen waarnemen of als ‘slecht’ bestempelen.
In het boek dat ik aan het schrijven ben over Wijs in verlangen (of wordt de titel toch Ziek van verlangen?) heb ik het over jezelf kunnen zien en wat hiervoor nodig is.
Ik heb het onder andere over geheimen en taboes en hoe de culturele verhalen waarin we leven ons gevoel van innerlijke vrijheid bepalen. We zijn zo vrij als onze omgeving is.
We kunnen onszelf in zoverre zien, zoals onze omgeving zichzelf ziet en dit tot expressie brengt. Alles wat nog verhuld wordt, in de doofpot wordt gestopt, opzettelijk of niet opzettelijk wordt verzwegen, maakt dat we onszelf hierin niet zien.
We zijn hier zelf nog ‘verhuld’ in, we lijden aan zelfafwijzing, we doen of denken sommige dingen die niemand mag weten en we ervaren een gespletenheid in onszelf. Gespletenheid: alsof niet ‘je hele zijn’ in dit leven er mag zijn.
Ik denk dat heel veel mensen die dit lezen dit gevoel van ‘gespletenheid’ zullen herkennen. Anders ik wel.
Er is een constante zoektocht in mij gaande in hoe de persoon die ik diep van binnen voel die ik ben, naar buiten kan brengen.
De mensen in mijn leven, zoals onder andere de mannen waar ik verliefd op werd, hebben me indirect geholpen het verhaal van wie ik ben te schrijven.
Ik voelde me het meest aangetrokken tot de mannen die een deel van mij uitleefden die ik nergens anders in mijn leven tot dat punt ontmoet had. Een deel dat heel essentieel voor mijn mens-zijn is. Zij waren de kaart tot de blauwdruk van mijn eigen ziel. Ik kwam ze vaak op plekken tegen die niets met mijn eigen thuis en daarmee de omgeving van thuis te maken hadden. Het was anders. Zij waren anders. Zij lieten zien wie ik nog meer ben.
(Zoals de jonge john die zijn wijsheid en humor dagelijks hardop durfde te delen op een moment dat ik dit nog niet zo goed durfde in mijn leven. Ik deed het wel, maar ik ging er nog niet zo voor staan zoals ik dat nu alweer jaren doe. Of de knappe, stoere man die me liet zien hoe belangrijk natuur en avonturen in de natuur beleven voor me is. En hoe belangrijk het is om in jezelf te geloven en soms hele dikke schijt te hebben. Haha! Zelf je verlangen intensief onderzoeken? Je weet me te vinden.)
Mijn wens voor ons allemaal is dat we onszelf leren zien in onze eigen grootsheid en de waarheid van wie we zijn meer gaan leven. Ik wens ons toe dat we ons minder gespleten voelen.
Dat gebeurt niet zo maar.
We mogen de taboes die er zijn in onze cultuur en in onszelf onderzoeken. Waar ligt schaamte? In wat wijs je jezelf af? Wat mag niet van jezelf? Waar mag je het over hebben en wat mag niet van jezelf? Hoe heb jij dit verhaal over jezelf gemaakt, alsof het jouw schuld is? In plaats van dat het afkomstig is van een groter verhaal van het collectief waarin je leeft?
Bij mezelf ontdek ik dit jaar in mezelf een paar dogma’s: de innerlijke verboden over wat ik wel of niet zou mogen doen in mijn leven. Praten over geld is daar een van. Ik weet dat dit niet een verbod is dat geheel uit mij komt. Geld is collectief net zo’n groot taboe als seks is, of vreemdgaan of verliefd worden op anderen. Het is het onderwerp waarin we die zelfafwijzing en schaamte kunnen ervaren. Het is het onderwerp waarin zoveel geheimen leven, waar we over kunnen liegen, zelfs tegen onze eigen partners. Waar we onze identiteit aan ontlenen: is er genoeg, dan voelen we ons goed en menen we dat we iets goed gedaan hebben. Is er weinig, dan voelen we ons slecht en menen we dat we iets slecht doen.
In deze laatste maanden heb ik een grote dip in mijn inkomen en ik werk door de pijn heen die dit geeft. Daar wil ik het graag met jou vandaag over hebben. En ook wil ik iets meer over mijn inkomen als coach en schrijver vertellen. Dit doe ik in het gedeelte voor betalende abonnees, hieronder, omdat ik een bepaalde bereidheid vraag om bij jezelf naar binnen te kijken als je mijn woorden leest. Ik vertel dit niet ter vermaak en om even te smullen, zoals shownieuws zou doen, ik vertel het omdat het een poging is het taboe in mezelf en daarmee in jou te doorbreken. Al schrijvende van dit verhaal, merkte ik hoe moe ik werd en zelfs draaierig. Mijn lichaam probeerde me te beschermen: over (mijn) geld praten, voelt onveilig. Ik heb er uiteindelijk een hele dag over gedaan om het op papier te krijgen. Ik voel dat ik dit met je moet delen.
Daarnaast merk ik dat ik weer wat vaker blogs met een zogenaamde ‘paywall’ wil delen hier op Entering. Ik wil je uitnodigen om na te denken over wederkerigheid (mocht je dit nog niet gedaan hebben). Ik deel heel graag gratis blogs met je, maar het geschenk van wederkerigheid in de vorm van geld, maakt dat ik dit werk ook kan blijven doen. Wees welkom een jaarabonnement af te sluiten in mijn shop. (Op die manier houd ik er een klein beetje meer geld over dan via substack.) Of via Substack zelf voor een maandje, om het eens uit te proberen. (Klik op de knop hieronder.) Mijn dank is groot! En dan nu mijn eerlijke, persoonlijke verhaal over mijn relatie tot geld… Mét cijfers!
Laat ik met het grootste beginnen:
Ik ben bijna 34 jaar en ik heb nog geen…