Met haar bleke huid, rode lippen en haren zo zwart als de vleugels van een raaf, staat ze voor het raam. Het is ochtend en de zware, fluwelen gordijnen zijn nog gesloten. Achter haar slaapt de Prins, de man die haar een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ had moeten geven, de man die haar weer tot leven heeft gewekt. Als Sneeuwwitje naar hem kijkt, voelt ze niets. Dat hij daar in hun grote hemelbed ligt, is een feit. Niets meer dan dat. Ze opent het gordijn een beetje om te zien wat het weer doet. Regen. Geïrriteerd trekt ze haar ochtendjas aan en loopt zachtjes naar beneden om haar Prins niet wakker te maken. Ze wil nog even tijd voor haarzelf, ze wil samen zijn met de stille vroege uren van de ochtend waar alles en iedereen, behalve de bedienden, nog lijken te slapen. Het is in dat moment dat ze voelt alsof er niets van haar gevraagd wordt. Ze hoeft niet mooi, grappig, intelligent of productief te zijn. Ze mag zijn als de vogels, als konijnen, als muisjes, als bomen: ze hoeft alleen maar te bestaan, zonder dat iemand er een oordeel over heeft.
Met haar blote voeten loopt ze over de koude tegels naar de keuken, waar een paar bedienden het ontbijt klaarmaken. De keuken ruikt naar koffie. Ze zijn het gewend dat Sneeuwwitje in de ochtend altijd even langskomt. “Koffie?” Vraagt de oudste vrouw, met diepe lijnen in haar gezicht en witte haren, die zonder op een antwoord te wachten een kopje pakt en koffie inschenkt. Dit is de vrouw die Sneeuwwitje als haar moeder is gaan beschouwen, omdat ze haar nu al vele jaren bijstaat en haar lijkt te begrijpen zoals niemand anders het doet. Sneeuwwitje knikt, ze zegt niets. “Vertel op, wat is er aan de hand?” Vraagt de vrouw, terwijl ze met haar rug naar Sneeuwwitje toe suiker en melk in de koffie doet, precies zoals Sneeuwwitje het wil. “Niets,” mompelt Sneeuwwitje terug en ze gaapt als een verveelde puber. De bediende draait zich om en kijkt haar bedenkelijk aan. “Kom op, je bent een volwassen vrouw. Als er iets aan de hand is, dan zeg je het. Ik heb niet de energie én de tijd om te raden wat je dwarszit.” Maar Sneeuwwitje doet het niet expres. Ze weet gewoon echt niet wat er aan de hand is. “Ik…” Begint ze. “Ik voel me zo leeg. Ik keek vanmorgen naar de Prins en ik voel niets voor hem. En,” Sneeuwwitje begint te huilen. “Ik mis mijn oude leven. Ik mis mijn zeven beste vrienden, ik mis het avontuur en het plezier dat ik met ze had. Ik mis het samen zingen. Het is altijd zo stil in dit verdomde kasteel!” De oude bediende lacht en zegt: “Je gaat me toch niet vertellen dat jij zelfs bent gaan geloven in die ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’? Dat als je hier zou zijn, in dit kasteel, met die Prins van je, alles altijd goed zou zijn? Er is niemand die jou hier houdt, Sneeuwwitje. Niemand. Je mág naar buiten gaan. Je mág naar je vrienden gaan. Je mág avonturen beleven. Mijn god! Je mag zelfs zingen!” Sneeuwwitje is gaan zitten op een van de stoelen aan de lange eettafel, waar twee andere bedienden een berg groenten snijden voor het ontbijt, de lunch én het avondeten. Ze snijden ongestoord door, maar luisteren stiekem met alles mee. “Maar wat nu als ik naar buiten ga en ik daarmee jullie verlies? Dit kasteel? De Prins? Ik vind hem de laatste tijd zo bloedirritant, maar ik weet niet of ik hem echt zou willen missen.” De oude bediende gaat voor Sneeuwwitje staan met haar handen in haar zij en zegt: “Dit, waar je nu in zit, ken je.” Ze cirkelt met haar vingers door de lucht om daarmee het kasteel en tegelijkertijd haar leven aan te geven. “Ik zie al veel langer aan je gezicht dat je doodongelukkig bent. Weet je,” de oude vrouw knijpt haar ogen samen, “er is een mythe gaande die meent dat als vrouwen kiezen voor wat hen blij maakt, ze álles zullen verliezen.” Ze wijst naar boven. “Waar denk je dat deze mythe vandaan komt? Wie denk je wie profiteert van jouw stilzitten? Van dat jij in dit kasteel blijft en niets durft te zeggen, niet eens meer durft te zingen?” “God?” Vraagt Sneeuwwitje verbaasd. De oude vrouw lacht, “Nee, haha! Niet god! Ik heb het over de koning! Ik heb het over jouw Prins. Ik heb het over al die mannen in pak die iedere dag om hen heen dralen als hongerige katten die gevoerd willen worden in geld en in macht. De mannen die de wereld hebben vormgegeven en daarmee indirect ook de manier waarop jij denkt.
Als jij naar je man kijkt, Sneeuwwitje, en je voelt he-le-maal niets, dan is dat heel normaal. Zo is het nu blijkbaar voor jou, want het is ook niet de bedoeling dat je daar al jouw aandacht op blijft richten. Richt je aandacht op wat je blij maakt, wat je energie geeft, waar je ‘zin in hebt’, wat je een gevoel van levendigheid geeft en zelfs een beetje spannend is om te doen. Wat je vlinders in je buik geeft. Daar mag je zijn. Het leven is heel simpel, Sneeuwwitje. Maar je moet weten dat er een heleboel mensen zijn die profiteren van jouw ongeluk en het leven heel moeilijk voor je proberen te maken. Op het moment dat je gaat inzien dat de gedachten in je hoofd die jou kleinhouden, bedacht zijn door anderen die niet willen dat jij jouw grootsheid leeft, wordt er een andere stem in jou geboren. De stem die opkomt voor jouw geluk.”
Sneeuwwitje kijkt met haar grote, bruine ogen haar oude bediende aan. Ze is de enige die zo eerlijk naar haar durft te spreken en ze weet niet of ze nu boos op haar moet worden of uit dankbaarheid en blijdschap haar om de nek moet vliegen. Maar dan wordt ze bang. “Betekent dit dat ik wegmoet van de Prins? Uit dit kasteel?” De oude bediende zucht. “Meisje toch, nogmaals, wie zegt dat je moet kiezen?” En weer wijst ze naar boven en geeft een knipoog. “Mag ik nog één ding vragen?” Vraagt Sneeuwwitje. “Eén vraag, maar dan moet ik echt verder. De Prins zal zo aan zijn ontbijt willen beginnen en je weet hoe hij is. Alles moet op zijn schema gebeuren. Het is een schat, maar een beetje irritant kan hij inderdaad wel zijn.” Ze giechelen allebei. Sneeuwwitje stopt met giechelen en kijkt weer serieus. “Wat nu als mijn gevoel voor de Prins niet terugkomt?”
De oude bediende duwt een loszittende, witte haarlok achter haar oren en haalt haar schouders op. “Tja, dat is een zorg voor later. Je kunt hier blijven rondhangen in de hoop dat de liefde vanzelf weer terugkomt, maar ik kan je verzekeren dat dat géén succes wordt. Ga eerst maar naar buiten, doe iets uit alle liefde voor jezelf, vul dat liefdeskopje in jezelf maar flink met avonturen, creativiteit en levenslust en later ontdek je wel of er genoeg liefde over is om aan die vent van je te geven. En nu, allerliefste Sneeuwwitje, nu moet ik toch echt verder. Fijne dag, prinses. Ik denk dat ik niet met de lunch op jou hoef te rekenen?” Sneeuwwitje kijkt nog wat angstig, maar voelt de moed om vandaag naar buiten te gaan en te zien waar haar zeven vrienden uithangen. “Nee, je hoeft niet op mij te rekenen. En misschien, misschien zelfs ook niet met het avondeten…” Sneeuwwitje staat op zonder een reactie af te wachten, omdat ze bang is dat ze anders de moed verliest. Ze schuift haar stoel netjes aan en loopt met een rechte rug de keuken uit. “Dit kan ik”, zegt ze zachtjes in haarzelf. “Dit kan ik... Dit wordt de dag dat ik alles anders doe.”
Vanaf vandaag is de masterclass met 19 wijsheden om opnieuw van je partner te houden, te bestellen!
Een 2,5 uur durende videolezing waarin ik je meeneem in hoe je anders naar de liefde kunt kijken en hoe je om kunt gaan met ergernissen, weerstand voelen naar intimiteit en het voeren van moeilijke gesprekken om altijd weer, steeds weer, bij jezelf te komen. Om bij jouw eigen waarheid en de waarheid van dit moment uit te komen.
In de 8 jaar dat ik dit 1-1 met mensen werk, is de gedachte: “Ik hou gewoon niet meer zo van hem/haar” het meest genoemd. Vaak trekken we gelijk de conclusie dat we dan uit elkaar moeten gaan. Maar niet-houden-van-je-partner hóórt bij iedere vooravond van een groot transformatieproces. En je hoeft jouw kasteel niet te verlaten om dit transformatieproces aan te gaan.
Zonder de wijsheden die ik deel in deze nieuwe masterclass, zou ik zelf allang mijn kasteel en prins voorgoed verlaten hebben. Ik meen dit echt. (En ik ben zelf eigenlijk best verbaasd dat ik dit schrijf en weet dat het waar is.) De dingen die mijn geliefde en ik hebben meegemaakt en nog meemaken, zijn keihard wegloopmateriaal. Maar ik ben gaan zien, en ontdek iedere dag opnieuw, hoe ik een veilig thuis kan hebben met een partner waar ik van hou en hoe ik ondertussen mijn eigen liefdeskopje altijd weer weet te vullen. Vol avonturen. Vol creativiteit. Vol dingen die MIJ gelukkig maken die echt NIETS met hem te maken hebben, waardoor ik wél liefde voor hem kan voelen. In een langdurige relatie zitten is een kunst. En alles wat ik deel in deze masterclass praktiseer ik zelf - iedere dag... Dit is mijn houding in de liefde die ik met je deel. Het is niet altijd makkelijk, maar het leidt me door de liefde én het leven heen en laat me dingen ervaren die ik van te voren niet had kunnen bedenken.
Je houding in de liefde bepaalt in hoeverre liefde mogelijk is.
De videolezing is incl. een te downloaden audio opname. Voor alle lieve mensen die alleen tijd voor zichzelf kunnen maken als ze alleen in de auto zitten of op de fiets zijn naar een werk. I’ve got you, babe.
Liefs,
Anne
PS Belangrijk nieuws! Ik bied sinds deze week een verkorte Wijs in verlangen intensive aan! (Scroll na het klikken op de link even naar beneden voor de info en investering.) Voor zij die minder te besteden hebben, financieel of in tijd, om een gehele intensive van 2 maanden aan te gaan. Mijn hart is blij dat ik nu deze mogelijkheid zie en ik ben reuze benieuwd wie het gaat nemen. Afgelopen maand deed ik deze variant met iemand die een erg druk leven heeft en ik zag hoe goed het werkt. Ik kijk er naar uit om jouw verhaal te horen en samen ruimte te maken voor wijsheid in jouw situatie. Wat is er nog te ontdekken waar je zelf nog niet aan hebt gedacht?