Q&A: Hoe zit dat met tweelingzielen?

Een eerlijk antwoord op een ingewikkelde Ziek van verlangen vraag

“Hoe zit het met twin flames of tweelingsvlammen die in je leven komen terwijl je in relatie bent. Is het gewoon om een les uit te leren? Om te groeien als persoon?

En wat als dan juist je relatie niet zo super zit en daar heel veel werk nodig is. Ik probeer alvast veel aan mezelf te werken, want dit is precies het enige wat je kan doen.

Anoniem”

Lieve anoniem,

Laat ik eerst beginnen met benoemen dat ik hier geen expert in ben. Ik heb geen werkelijk idee van hoe onze ziel in elkaar steekt en hoe die ziel dan weer verbonden zou zijn met één iemand hier op aarde waarmee je hemelse ervaringen, op aarde, kunt beleven. Want, dat is het beeld dat ik krijg als ik denk aan een tweelingziel. Zo iemand die het leven draaglijker maakt en alle pijn die ooit geleden is of die we op het punt staan te lijden, vermindert.

Iemand die dit leven leiden de moeite waard maakt en niet dat je af en toe denkt: please, god, kill me now? Want ik kan me geen beeld maken van de toekomst? Dat de toekomst ooit nog goed gaat zijn? Dat ik ooit weer onbezorgd zal lachen en in mezelf zal geloven? Dat ik mijn geliefde kan kussen, zonder ook pijn in mijn hart te voelen? Dat ik kan slapen, een hele nacht lang, zonder wakker te worden rond een uur of drie en in paniek te schieten?

Zoiets?

Wat zou het fijn zijn om iemand in onze levens te hebben die het leven draaglijker maakt. Iemand die ons in diens armen neemt en ons geruststelt dat we mogen bestaan, we een mooi mens zijn en we niets hebben om voor te vrezen, want samen kunnen we alles aan. Iemand die de eenzaamheid van in leven zijn compleet opheft.

Daar teken ik voor. Gelijk.

Ik weet niets van tweelingzielen, lieve anoniem. Noch van meant 2 be. Of zoiets als het bestaan van ‘ware liefde.’ Maar ik kan wel uit jouw vraag opmaken dat je volgens mij heel erg moe bent. Alsof je op jouw laatste restjes energie aan het strijden bent. En dat je hoopt in deze vraag over tweelingzielen een antwoord te vinden dat de pijn van het in leven zijn wegneemt.

En dat, dat snap ik heel goed. Want, god, wat zijn er ontelbaar veel momenten in het leven waarop het in leven zijn heel erg naar is. Zeker in deze tijd, waarin we als collectief voor enorme uitdagingen komen te staan, zowel sociaal als het klimaat.

Weet je, Anoniem, ik denk zelfs dat ik ‘mijn tweelingziel’ ooit ontmoet heb. Op een moment dat ik echt niet meer wist wie ik was en welke richting ik in mijn leven moest nemen, kwam ik hem tegen. En ons contact heeft me weer recht op mijn pad gezet. Later ben ik hem ook weer verloren, zoals de vele blogs op internet lieten weten, die jij vast ook hebt gelezen, geschreven door mensen die pretenderen er verstand van te hebben. Want, zo zeggen de alwetenden inderdaad: een tweelingziel is maar even in je leven. Deze persoon is er voor een intense, korte periode, en verdwijnt dan weer. En dan? Dan staan we er weer alleen voor. Alleen. Helemaal alleen. Met de brokstukken van het leven om ons heen, die samen ons onvolmaakte, glorieuze leven vormen.

Toentertijd wilde ik ‘mijn tweelingziel’ dolgraag in mijn leven houden, maar het leven liet me zien dat iets anders belangrijker was. Hij kon om allerlei legitieme redenen niet samen met mij een leven delen. In de lange jaren daarna, jammerde alles in mij om zijn nabijheid. Ik kon het idee van ons twee samen, wij tegen de rest van de wereld, niet loslaten. Maar de realiteit gaf niet toe en toonde maar één waarheid: ‘hij is er niet en hij zal er voorlopig ook niet zijn. Voor zolang als dat het duurt. En misschien wel een heel leven. Het is niet de bedoeling dat hij er voor je is, Anne. Jij zal dit leven zonder hem moeten doen.’

Lieve Anoniem, ik weet niet of het volgende van toepassing is op jou, maar voor mij wel toentertijd: