Het is drukker deze tijd van het jaar dan andere jaren in december. Ik ben het gewend om op de dagen van Kerstmis aanvragen voor een Ziek van verlangen intensive te krijgen, maar deze lading aan aanmeldingen, zo vlak voor de kerstvakantie, had ik niet zien aankomen.
Bij iedere nieuwe aanmelding, stel ik me de paniek voor bij anderen, het verwoede zoeken op internet in de hoop daar iets of iemand te vinden waardoor het gespannen lichaam voor even ontspant, voordat het terug in de overlevingsstand gaat. Een klompje waarheid, een kruimel herkenning, een paar tellen innerlijke rust, een zucht van geruststelling dat we niet gek zijn, maar dat we onszelf herinneren aan het feit dat er zoiets als… hoop bestaat… In het zien van een plotselinge tekst die op je beeldscherm verschijnt die de dorst van je ziel lest.
De mails stromen binnen en ik ben bij iedere mail dankbaar dat een wildvreemd persoon, een andere wildvreemd persoon (ik) zijn of haar verhaal toevertrouwt. Het is kostbaar en tevens hartverscheurend om te zien waar vele mensen mee worstelen op dit moment.
Omdat mijn werk tot op heden gericht is op de Nederlandse taal, krijg ik vooral aanmeldingen uit Nederland en België, maar daar alleen al zie ik hoe zeer mannen en vrouwen aan het worstelen zijn zichzelf te vinden en een vorm van liefde te vinden die hen ondersteunt in het leven, in plaats van hen innerlijk verhongert.
Want wat is er veel armoede in relaties. Want wat is er veel armoede in jezelf écht kennen. En wat is er en armoede en een onkunde in jezelf door alle jaren heen te geven wat je nodig hebt.
Ik ben op dit moment in mijn leven ook opzoek naar mezelf, wellicht op dit moment niet op het gebied van Ziek van verlangen in de letterlijke zin van het woord, maar wel de zoektocht naar mijn grootste waarheid op dit moment. Een ziek van verlangen-zijn naar meer betekenis in mijn leven. Mijn werk geeft me veel, maar het zijn de andere facetten van mijn leven die om aandacht vragen.
Al voor corona werd ik overmannen door intense momenten van eenzaamheid. Ik denk dat het begonnen is na mijn studie, toen ik via omwegen in Nijmegen terecht kwam om bij mijn vriend te gaan wonen. Ik kende niemand in de stad, behalve hem dan, en nu is het ruim zeven jaar later en ik moet eerlijk toegeven dat ik geen 10 zal halen in het maken van nieuwe vriendschappen. Een zesje/ zes en een half. Wat ik hoopte dat zou gebeuren, is niet gebeurd.