Omgaan met (doods)angst
Over het wijze deel in jezelf aanspreken - dit is óók een ziek van verlangen blog. Geheel te lezen voor iedereen. Alleen de inzichtvragen aan het eind zijn afgeschermd en toegankelijk voor abonnees.
Het is februari en het is ochtend. Ik voel me goed. Ik ben klaar met mijn rondje hardlopen en al wandelend over straat, op weg naar huis, mijmer ik over mijn vijfde caminoreis door Spanje die ik dit jaar zal maken. Afgelopen weekend kocht ik mijn vliegtickets. Met mijn draadloze oortjes in mijn oren hijg ik na, bruisend van leven en energie en naar de laatste tonen luisterend van een album van Rosalia, een Spaanse muzikante.
Maar als het album afgelopen is, vertrekt mijn gezicht. Ik schrik. Ik hoor iets wat ik absoluut niet wil horen. In het liedje dat Spotify nu uit een willekeurige lijst van gelijksoortige muziek afspeelt, zingt een vrouw in het Spaans:
Het vliegtuig gaat vallen. Dit is mijn laatste keer met jou.
“Wtf!” Roep ik hardop uit. Waarom zou je in hemelsnaam zo’n liedje maken? Ik kan wel janken. In dit ene liedje, in dit ene moment in februari, maak ik de conclusie dat dit een teken is dat ik binnenkort kom te overlijden. Ik zal mijn vliegreis niet overleven.
Ik kan het niet tegenhouden. Ik geloof het voor een volle honderd procent.
Niet alleen die dag, maar op de daarop álle volgende dagen tot en met vandaag.
De verspreiding van de angst bacterie in mij razendsnel gegaan. Sindsdien merk ik overal tekenen op die mijn vroege dood lijken te bevestigen. Als ik in de boekwinkel loop, zie ik titels op boeken die zeggen: ‘Hoe om te gaan met de dood als je in de bloei van je leven bent?’ Of: ‘Mijn laatste voorjaar.’ (Ik zie ook andere titels, maar die vindt mijn angst minder interessant. En dat is ook hoe angst werkt: het blijft alleen in leven door zich te voeden met een bevestiging van zichzelf.) Tijdens een concert in Keulen vorige week, besloot een man die visuals maakte dat het leuk was om een vallend vliegtuig te projecteren op de bandleden. Vanaf dat filmpje, kon ik niet meer genieten van het concert omdat ik stijf stond van de angst.
Ik ben altijd al bang voor de dood geweest. Ik heb het feit dat we allemaal eens zullen sterven, op de een of andere manier nooit uit mijn hoofd kunnen zetten. Ik denk er iedere dag aan. Of het nu mijn eigen dood is, of die van anderen. (Ik schreef er vorig jaar ook over in deze blog. Of ooit deze. En op de kunstacademie maakte ik dit filmpje.) Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik, op slechte dagen, minimaal 10x per dag denk aan het sterven van mijn familieleden of mijn geliefde. Mijn brein in angst heeft duizenden scenario’s bedacht waarop de ander sterft. Hartaanvallen en auto-ongelukken, zijn een favoriet, mocht je het willen weten. Mijn angst voor de dood is zo sterk geworden, dat ik al een paar jaar niet meer autorijd sinds een auto-ongeluk in 2020. Ooit durfde ik zelfs niet eens te sporten, maar die angst heb ik grotendeels overwonnen. Ik leid mijn leven zo goed en kwaad als het gaat, met veel mooie overwinningen, maar omgaan met angst blijft voor mij een taaie.
De angst in mij, grijpt me bij de keel. Het maakt me verdrietig, laat me klein voelen en het kan werkelijk gonzen door mijn borstkas. Het idee dat ik binnenkort kom te overlijden, laat me ongelooflijk naar voelen.
Maar ik zou deze blog niet naar je schrijven, als ik niet tot verschillende ontdekkingen ben gekomen die ik met je wil delen.
Ik wil transparant over deze angst zijn naar jou, omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn die met angst rondlopen. Van angst voor spinnen, tot angst voor kikkers. Of mensen die, net als ik, ineens in hun hoofd halen dat ze iets niet zullen overleven. (Zonder dat hiervoor echt een reële aanleiding voor is.)
Zoals een vriendin van me laatst vertelde toen we het over angst hadden: “Mijn therapeute zei dat er veel mensen met angst rondlopen. Zelfs de mensen van wie je het niet verwacht. Mensen die vrij krachtig en sterk overkomen. Ook zij.”
Precies. We kunnen sterk en krachtig zijn én nog steeds hele moeilijke dingen in onszelf tegenkomen. Ik merk het taboe in mezelf op om als coach/therapeut openlijk te spreken over waar ik mee zit. Toen ik vorig jaar over mijn angst schreef over het overlijden van dierbaren, waren er mensen die zeiden dat ze schrokken van die blog en twijfelden aan mijn competentie of ik er wel voor hen kan zijn. Of: ‘Als jij nog deze dingen tegenkomt, dan komt het toch nooit goed? Dan verdwijnt het moeilijke in het leven dus blijkbaar nooit!’ Het spijt me heel erg dat we in een samenleving leven waarin zoveel geheimen over ons innerlijk leven bestaan. En er zelfs het idee moet zijn dat ik, als coach zijnde en schrijver van zelfontwikkelingsprocessen, met niets meer zou hoeven worstelen. Dat we op een bepaald moment ‘affe’ mensen moeten zijn geworden. Ik ben hier niet om zo’n persoon te zijn of om die illusie ook maar één seconde langer hoog te houden. Ik ben hier om mens te zijn en mijn verhalen eerlijk met je te delen. Zowel op papier als in mijn praktijk. Ik ben geen Eckhart T’tje, ik ben Anne die worstelt én haar werk ervan maakt om bepaalde wijsheid en technieken inzichtelijk te maken. Wij mensen zijn duale wezens. We kunnen wijs zijn én fuck-ups.
Dit, wat ik hier nu meemaak, is groot. Weet je, ik heb lang aan deze tekst gezeten. Ik kom er niet helemaal uit. Het is een te groot verhaal denk ik, maar toch doe ik een poging. Waar het om gaat is het volgende: de afgelopen tijd heb ik, iedere dag, actief mezelf proberen te helpen om de angst te verkleinen. Goed nieuws! Dit is gelukt!
Waar ik eerder voor 75% gedurende de dag geloofde dat dit mijn laatste weken zijn, geloof ik er nu voor 20% nog in.
Het is lastig om in cijfers te vatten, want als ik in de angst zit, is en blijft een heel sterk deel in mij geloven dat ik op 16 mei of 6 juni, mijn vliegdata, zal neerstorten met het vliegtuig. Maar er is ook een deel in mij, dat iedere dag steeds meer is gegroeid, dat voor de mogelijkheid openstaat dat ik voorlopig niet kom te overlijden en juist zin heeft in mijn camino reis en mijn mooie, prachtige leven daarna.
Ondanks die mooie percentages, leef ik momenteel in twee werelden:
Een wereld in angst en dood.
En een wereld vol vertrouwen en leven.
Ondanks mijn vertrouwen en grotere bewustzijn over mijn eigen zijn, is mijn angst niet te stoppen. Het lijkt wel alsof het iets met me wil. Zoals ooit mijn verlangen naar een ander niet te stoppen was met mijn menselijke wil. Ik kon toen niet zeggen: En nu is het afgelopen! Daar luisterde mijn verlangen niet naar. En mijn angst hedentendage evenmin. Iedere dag kwam het verlangen ooit vrolijk om de hoek van mijn leven kijken in afwachting van mijn reactie. Toen het verlangen, nu de doodsangst. Ik moét er naar kijken, ook al wil ik het niet.
Ik ben van het volgende overtuigd: alles in ons bewustzijn wat niet zomaar verdwijnt, wil iets met ons. Het wil ons van binnenuit transformeren. Het wil ons op een of andere manier vrijmaken. Ons dichter bij de waarheid brengen van wie we zijn.
Of simpel gezegd: als je er de hele dag mee bezig bent, dan mot je d’r iets mee.
Toen ik ooit sterk verlangde naar een ander, gingen mijn gedachten van ‘s ochtends tot ‘s avonds naar de ander uit. Ik had dat niet onder controle. Ik dacht aan de momenten die we samen hadden of herhaalde de berichten in mijn hoofd die we en elkaar hadden gestuurd. Ik zocht naar betekenis. Ik zocht naar richting. Ik trok in mijn vele denken aan de ander de conclusie dat ‘ik bij die ander moest zijn’. Want, anders zou ik er niet zoveel aan denken toch? Maar het ding was, en dit is heel belangrijk wat ik nu ga zeggen: dat ik door die conclusie me angstig en gestrest voelde. In plaats van dat die conclusie me helderheid gaf, werd ik alleen maar warriger. Terwijl ik eigenlijk alleen maar naar innerlijke rust zocht.
Ik wist, van vele eerdere ervaringen met het contact met mijn eigen wijsheid en de boeken die ik erover las, dat wanneer een gedachte stress geeft, het vaak niet de waarheid is. Wanneer een gedachte pijn doet én verward (het gaat om deze combinatie), is het niet de waarheid.
Hetzelfde gebeurt nu met mijn doodsangst.
Ik zie dat mijn gedachten met dezelfde gretigheid naar tekens aan het zoeken zijn als toen. Mijn gedachten zijn net zo wild en chaotisch. Mijn emoties reageren er weer even heftig op. Net als toen. Het zijn weliswaar andere emoties, maar even intens.
De intensiteit komt voorbij, maar er zijn óók verschillende momenten geweest waarop ik heel dicht bij een grotere waarheid kwam. Ik voel me op die momenten zo vrij, zo gelukkig, zo opgelucht, zo ver verwijderd van ANGST. Alles in mij is stil op zo’n moment. Daar, maakt het niet uit of ik nu sterf of niet. Daar ben ik er even helemaal niet mee bezig, maar leef ik gewoon. En soms voel ik een fijne strijdlust om te vechten voor mijn leven. Ik weet dat ik op die momenten mag vertrouwen.
Ik vertel aan mijn coachees vaak het volgende:
Het construct van de mind blijft sterk.
Je zal blijven denken aan de ander. Of, in dit geval: de mind zal verhalen blijven maken waardoor ik bang blijf.
Maar, we mogen alles op alles zetten om een ander deel in ons, het meer wijze deel in ons, sterker te maken. Zodat deze op een bepaald moment de pijn in het verlangen, bijvoorbeeld, of de angst, kan dragen. In het onderzoek dat ik doe met mensen naar de diepere betekenis van het verlangen, tijdens een intensive (of in het Ziek van verlangen online pakket) verzamelen we verschillende manieren hoe we dit wijze deel sterker kunnen maken.
Met deze angst, ga ik een beetje anders te werk.
In de onderstaande lijst wil ik aan je laten zien hoe ik omga met mijn doodsangst nu. Wellicht kan het hier en daar inspiratie bieden voor jouw eigen leven in angst of jouw ziek van verlangenproces.
Hoe ik mezelf van angst naar wijsheid breng:
Het zijn veel punten. Dit doe ik omdat ik álles met jou wil delen zodat ook jij op meerdere manieren jezelf kunt zien. Dat zal vast niet bij ieder punt zijn, maar laat je ogen eroverheen glijden en zie waar je blijft hangen en neem het mee.
- Ik kies bewust voor een staat van verwondering over hoe mijn gedachten werken. Ik kies er bewust voor om in awe te zijn over hoe sterk dit angst construct is. En hoe mijn lichaam hier fel op reageert. Ik zeg overdag vaak zachtjes tegen mezelf: “Wow, wat is het intens… Wow… Wat gaat er allemaal door me heen. Wat angstaanjagend en bijzonder, allebei tegelijkertijd…” Alsof ik een bliksemflits zie die in de avond de hemel doet oplichten. Eng, maar ook wel cool.
- Ik kies ervoor te geloven dat dit een belangrijk transformatiemoment voor mij is, in plaats van een vreemde voorspelling van mijn dood. Zoals mijn moeder laatst aan de telefoon zei: “Ook dit wil weer transformeren in jou.” Dankje, mam! Dat je niet ook bang wordt, maar verdomde goed weet hoe het denken een loopje met ons kan nemen. En dat je een van de paar mensen was die héél hard begon te lachen toen ik erover vertelde.
- Ik ga om de paar weken naar een psychotherapeut zodat ik hier niet alleen in sta. Door haar leerde ik: je mag jezelf af en toe best een leugentje vertellen om het leven draaglijker te maken. Trucjes als: Nee hoor, vandaag ga ik niet dood. Vandaag gaat niemand dood die ik lief heb. Het bizarre is, dat het best een beetje werkt! Haha! (En truth bomb: dat leugentje is op meer dagen waar, dan onwaar.)
Ze merkte op dat mijn angst zich vooral bezighoudt met tekens van buitenaf en niet met tekens van binnenuit. Zij leerde me dat ik ervoor mag kiezen alleen in tekens te geloven die iets in mij openen, in plaats van iets in mij sluiten. Die opmerking, opende iets in mij. Ik zei: “Ja, ik wil geloven in tekens die mogelijkheden in mijn leven geven, in plaats van mogelijkheden wegnemen. Tekens die LEVEN geven in plaats van DOOD.” En ik nam een slokje van mijn thee. (Die ik nooit opdrink. Als je dit leest: sorry daarvoor.)
- Ik praat met mijn vriendinnen en mijn geliefde over mijn angst en geef aan wanneer de angst weer groot is. Zij proberen er op hun manier voor me te zijn. Dit kan ik niet alleen. (Niemand zou dit leven alleen moeten doen!) Niet spreken over angst, vergroot de angst. Angst wil maar één ding en dat is ons helemaal lekker voor zichzelf houden. Wanneer we anderen binnenlaten bij dit mega kwetsbare deel, ons eigen ‘fuck-up deel’, krijgt het minder vat op ons.
Angst wil ons met isolatie ervan overtuigen dat wat we denken, speciaal is. Uniek. Want zo zou het eventueel nog eens kunnen uitkomen ook! Slim bekeken, angst!
- In de lijn van het voorgaande, herinner ik me er vaker aan dat heel veel mensen met angsten rondlopen. De angst voor koeien. Angst voor wespen. De angst die komt als je jezelf echt laat zien en de angst je ervan weerhoudt het te doen. Angst voor inbrekers ‘s nachts waardoor je niet kunt slapen. Angst om ziek te worden. Angst om te zwemmen in diepere, donkere meren. Angst voor het uitkomen van de geheimen die je hebt. De angst voor de liefde. Angst om te leven. Kortom: angst die ons verlamt en een mogelijk gevaar voor even echt heel echt maakt. Angst die er eventjes is, maar ook angst waar een boel mensen mee kampen waar ze misschien al jaren mee rondlopen.
- Ik noteer wanneer ik de angst om te sterven vergeet. Dit zijn vaak de momenten waarin ik me nabij het leven voel: als ik naar lammetjes kijk, als ik samen met mijn vriend op onze eigen fietsen door de stad Keulen fiets en een nachtje overnacht in de camper en op de camping wc walg van de poeplucht van anderen, als ik een roman aan het lezen ben (Onze verloren harten, Celeste Ng! En Braiding Sweetgrass van Robin Wall Kimmerer), in een park in de zon op een bankje zitten, als ik met mijn cursus storytelling bezig ben en geniet van de creatieve genialiteit van mijn medecursisten, als ik mooie muziek luister, als ik meezing met Dolly Parton of met een concert van Prince op tv, als ik naar buiten ga om op een bankje te gaan tekenen, deze foto van een fazant, aanraking, mooie momenten met mijn coachees die geraakt worden en tot grote inzichten komen (en uitroepen: “Dit had niemand, maar dan ook echt niemand ooit zo kunnen zeggen!” En ik gniffel, omdat het toch echt allemaal uit henzelf komt, maar ik het alleen maar teruggeef), het maken van nieuwe vegan recepten, het eten van bliss balletjes en lachen om de naam, genieten van de lente en de belofte voelen van een nieuwe begin. (Zucht…) Ik merk op wanneer ik leven voel in plaats van dood en vertrouw op dat hoe ik me dan voel, dit verbonden is met een grotere waarheid.
- Als ik in een boekenwinkel ben en getriggerd word door titels, daag ik mezelf uit de boektitels te noemen die me vreugde gaven. Zoals Verweven leven van Merlin Sheldrake en Drinkbare rivieren van de Nederlandse Li An Phoa. En voel wat het met me doet.
- Het maken van leuke plannen voor na mijn reis. Zo heb ik kaartjes gekocht voor tussen kunst&kitsch om een kunstwerk te taxeren! En gaan mijn vriend en ik met de camper naar Noorwegen om mijn beste vriendin op te zoeken die geëmigreerd is. Ik droom over het leven na mijn reis. En ik droom over het leven in mijn reis. Met pan con tomate en mooie vergezichten in de bergen.
- Als ik soms over de willekeurige angst-triggers vertel aan anderen, moet ik vaak een beetje lachen. Die lach sta ik TOE. Omdat de lach welkom, stressontladend en bevrijdend is.
- Ik maak kunst over mijn angst. Ik schrijf erover en ik teken erover. Dit doe ik om mijn wijze, creatieve deel te voeden, deze de kans te geven groter te worden, zodat het de angst en pijn in mij kan dragen. Ik deel erover in sessies als voorbeeld om te laten zien hoe sterk ons denken is, als vergelijking zodat anderen zich minder alleen voelen. Ik ga niet mee met de illusie dat deze angst mij speciaal maakt. The personal is political. Alles wat ik ten diepste voel en denk, zit ook in anderen. En wil in ons allen bevrijd worden. (Ken je deze blog nog? Mijn pijn is jouw pijn, met video’s.)
- Met zelfcompassie spreek ik mezelf toe dagelijks toe: “Dit is niet makkelijk, maar ik zie je Anne, ik hoor je. Er zijn zoveel mensen op deze wereld die ook angst voelen. Je bent hier niet alleen in. En je vindt nog een manier om hieruit te komen. Ik vertrouw in jou.”
- Ik confronteer mezelf met podcastafleveringen en boeken over de dood. Ik probeer te accepteren dat mensen van wie ik hou doodgaan inclusief ikzelf. Het laatste boek van Pema Chödrön helpt me hierbij: How we live is how we die. (Dit najaar komt de Nederlandse vertaling van het boek.)
- Ik realiseer me heel goed dat de angst groot blijft omdat het moment in de toekomst ligt. Dus ik heb nu nog een paar weken om me druk te maken om iets wat niet per sé hoeft te gebeuren. Ook weer slim bekeken, angst!
- Zoals je ziet spreek ik de angst ook aan als een aparte identiteit. Ik zie het als een deel van mij. De angst bestaat en de angst kan niet, niet kan bestaan. Het bestaat door angst te zijn. Het wordt niet iets anders. Dat hoef ik ook niet te verwachten.
Zoals wanneer ik een koe benader, ik de koe heel lief en mooi vind, maar ook een beetje eng vind. Daar zit angst. Zoals wanneer ik eet, ik altijd een klein beetje bang ben dat ik me verslik en daarom goed oplet. Daar zit angst. Angst verdwijnt niet van mijn zijde, maar het kan minimaal aanwezig zijn.
Angst blijft. En angst is en blijft angst, dat groter wordt als het zichzelf voedt met isolatie, met schaamte, met (zelf)twijfel en door triggers te zoeken waarmee het zichzelf kan voeden.
Ik realiseer mij in ieder moment dat ik meer ben dan de angst. Ik ben meer dan wat ik denk. Ik herinner mezelf eraan dat het leven vaak heel anders loopt dan hoe ik denk dat het loopt.
- Er zijn tekenen van buitenaf die me bang maken en in een sneeuwbal effect me even een beetje gek maken. Maar de tekenen van binnenuit zijn meestal geruststellend. Dit zijn de momenten met inzichten en rust. Zoals het inzicht dat als het echt niet goed voor me was om het vliegtuig te pakken, ik met een groot gemak de trein zou pakken. Zonder me daar slecht over te voelen omdat ik dan veel geld voor de vliegtickets weg zou gooien of omdat ik ‘een idee zou moeten hoog houden naar anderen’. Ik ken mezelf. Als ik iets niet wil, weet ik het altijd heel goed. En dan doe ik het niet. Maar ik voel dat op dit moment niet in mezelf. (Ik ben ook te nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren!) Een ander signaal van binnenuit was: Ik had een droom waarin een vrouw op straat vanuit het niets naar me toe kwam en zei: “Je kunt gerust het vliegtuig pakken, er gebeurt niets.” Ze stelde me enorm gerust, met een lading die de angst niet eens kon dekken.
- Het is handig te weten dat ik angstiger ben ingesteld omdat ik een open spleen (human design) in mijn chart heb. En dat het normaal is voor me om veel te voelen met mijn gedefinieerde emotionele centrum (human design) en dat het wel weer rustiger zal worden. Mijn emoties zijn als golven, ze komen en gaan. De rust is er alweer een geruime tijd. (Voor wie het wil weten: een projector 1/3 hier. Wist je dat ik human design ook al een paar jaar met succes gebruik in mijn intensives?)
- Dat ik probeer voor te stellen waarom ik bang voor het vliegtuig ben. O.a: omdat vliegtuigen de afgelopen jaren in mijn denken gelijk zijn gaan staan aan de vernietiging van het leven op aarde. Ik voel hier veel bij. Logisch dat dit vlammetje is overgelopen naar een vuurtje in mijn denken.
- Ik probeer voor te stellen waarom ik banger ben voor de dood dan normaal: omdat ik de laatste tijd in de spiegel kijk en schrik van mijn ouder wordende gezicht? Ik zie ineens een sterke verandering. Een zogenoemde ‘aftakeling’. En ik wil mama worden, dus ik zit sowieso in een transitie van het loslaten van een oude ik. En omdat ik de laatste maanden veel sterker voel waarom ik wil leven, omdat er zoveel leuke dingen in mijn leven ineens gekomen zijn. Ik geniet meer. Dus mijn doodsangst probeert me naar de donkerte te trekken.
- Daarover: Er bestaat zoiets als een collectieve energie die ons bang wil maken en ons op een extreme wijze wil laten twijfelen aan onszelf. In de psychotherapie, naar de hedendaagse mysticus en psychotherapeut Francis Weller, noemen ze dit: de predator energie. (Hier maak ik ooit nog een lezing van voor je.) Die energie is niet persoonlijk, het hangt in de lucht en is als een roofdier: altijd opzoek naar een prooi om te verslinden. De predator-energie geeft niet echt om ons. Het wil ons alleen maar naar die donkerte trekken, naar zijn holletje. Spiritueel gezien probeert het een innerlijk gevecht uit te lokken om te strijden voor ons leven. In deze ziek van verlangen-blog schreef ik er al eens over.
- Tot slot het aller, allerbelangrijkste punt, dat al het bovenstaande maar ingewikkeld en moeilijk maakt, wetende dat dit ook bestaat en het leven zoveel makkelijker maakt:
Ik eet chocolademousse.
:-)
Natuurlijk, het kan zo zijn dat het wel een Teken was met de hoofdletter T. Maar, ik voel zo sterk dat het innerlijk werk dat ik nu doe, in een lijn ligt met mijn hele leven tot nu toe. Steeds weer zie ik hoe ik nieuwe manieren vind om de angst, de pijn en chaos in mij overkom. Het is ongelooflijk om in mezelf én bij anderen, steeds helderder waar te nemen wie we werkelijk zijn en wat voor angst-aura / angst-zweem / angst-lichaam(!) er om ons heen hangt dat ons iedere dag weghaalt van het vrije, blije, vertrouwende zelf. En toch is het er. We kunnen er niets aan doen. Behalve er heel bewust van worden. Zó bewust, dat het minder vat op ons kan hebben.
We gaan het zien of ik binnenkort uit mijn lichaam ga. Ondertussen onderzoek ik vrolijk verder. Samen met jou, in een blog zoals deze of in mijn praktijk. Waarin alles wat we voelen en denken gedeeld mag worden. Juist dat waar we ons voor schamen. Juist als je van jezelf vindt, of anderen van je vinden, dat je sterker of beter moet zijn dan dit. Juist dat wat we zo stom vinden aan onszelf dat we er ‘nog stééds mee bezig zijn’ en maar niet los kunnen laten. Want, blijkbaar, als het ons niet los kan laten, dan motten we d’r iets mee. Tijd om op onderzoek uit te gaan, schatje.
Betalende abonnees vinden onderaan deze blog een lijst met inzichtvragen om met zichzelf in gesprek te gaan.
Liefs,
Anne
Nieuwe podcastaflevering Deeper, please!
Over teleurstelling in het Ziek van verlangenproces
Zo vaak heb ik op dit punt gestaan: ik kijk om me heen en realiseer me dat het leven anders is dan hoe ik het had gewenst voor mezelf. In mijn eigen ziek van verlangenprocessen ben ik vaak door de pijnlijke sensatie van teleurstelling heen moeten gaan om bij iets waarachtigs over mezelf uit te komen. In deze laatste aflevering deel ik een persoonlijk verhaal uit mijn Ziek van verlangen archief. Ik vertel hoe ik me lang tegen de realiteit heb verzet, maar toen ik me overgaf aan wat er niet zou zijn, veranderde alles. Luister naar deze nieuwe aflevering op Deeper, please via jouw favoriete streamingsdienst. Klik hier voor de linkjes naar spotify, apple podcasts en soundcloud.