Het is het laatste dat we echt nodig hebben en het is tegelijkertijd ook hetgeen dat ons altijd weer angst kan inboezemen. Als er teveel of te weinig is, als het te heet of te koud is. Als het stroomt op plekken waar het niet zou moeten stromen.
Water.
Het water staat weer hoog en het heeft ervoor gezorgd dat mijn favoriete wandelpad bij ons in de buurt totaal onder is gelopen. Ik had gemakkelijk een andere route kunnen nemen, maar toen een giechel ontsnapte aan mijn mond bij de gedachte dat ik alsnog het pad zou volgen, wist ik wat ik wat mij te doen stond. Zo’n ondeugende reactie van mijn lichaam vertrouw ik altijd gelijk. En nu loop ik redelijk snel met het ijskoude water tot aan mijn knieholtes. Hoe sneller hoe beter, anders zak ik in het zand weg. Mijn wandelschoenen heb ik in mijn handen.
Maar nu sta ik stil op deze eerste mooie dag van het jaar. Ik durf niet meer verder te lopen en aarzel om op te geven en helemaal terug te gaan naar het beginpunt. Het water prikt op de plekken waar zojuist een verse lentebos doornen mijn huid heeft opengereten toen ik over redelijk onbegaanbaar land probeerde te gaan. Ik zag al dat ik aan het bloeden was. Ik twijfel om verder te gaan, omdat ik weet dat ergens op dit pad, de zandweg ineens fel naar beneden duikt en dat zou betekenen dat ik zou vallen en zou moeten zwemmen. Ik hou van avontuur, maar zoveel avontuur voor vandaag is me toch iets teveel. Het water is troebel en ik kan niet vooruit kijken. “Ergens, hier, zou het moeten zijn,” zeg ik hardop om zo beter na te kunnen denken en ik tast met mijn voeten voor me uit.
Ik weet niet waardoor het komt, maar ondanks de angst, geef ik de route die ik verkoos te kiezen het voordeel van een twijfel en ik loop door. Op hoop van zegen. Inmiddels ben ik allang aan het koude water gewend geraakt, apart hoe snel dat gaat. Net als in de zomer, tijdens een duik in een meer waar de eerste paar tellen niet te harden zijn, tot de gelukzaligheid van verkoeling je overspoelt. Ik zet het ene voet voor de ander en tot mijn grote verwondering kom ik erachter dat het zandpad totaal niet diep ligt en zelfs gemakkelijk begaanbaar is. Vergeleken met wat ik al heb gehad, is dit een peuterbadje! Ik lach. Ik was zo bang, ik wilde bijna de hele weg teruglopen, en nu is dit laatste gedeelte zelfs het makkelijkste gedeelte van de hele route?! Ik bereik weer een stuk droog land en loop mijn voeten droog. Hieraan grenst een weg met een nog veiligere route naar mijn bestemming, en vanaf hier zie ik dat de kuil onder water waar ik bang voor was, vlak naast deze weg ligt. Waar ik niet eens hoef te lopen per sé. Ik kan het gemakkelijk negeren. Ha! Ik was voor niets bang geweest. Wat kan ik toch een schijtluisje zijn.
Met het besluit het makkelijke pad te nemen, trek ik mijn sokken en schoenen weer aan. Ik doe bijzonder lang over het strikken van mijn veters omdat, nu ik hier zo zit, op dit zelfs geasfalteerde pad (luxe!), ik de omgeving zo mooi vind. Dit gebied is swamp country geworden. Dat wat ik ooit in het zuiden van de VS zag en waar ik verliefd op werd. En dat op wandelafstand van mijn huis! Ik heb zo’n moment waarop ik alleen maar blij kan zijn. Of zoals ik het ook wel eens noem in mezelf: een moment waarop ik ‘de gelukkigste persoon op aarde ben’.
Een eend zwemt door de bomen en ik denk aan alle keren dat ik iets moeilijks in mijn leven tegenkom en bijna wil opgeven. Een reiger vliegt hoog in de lucht en ik denk aan iets toch nog een kans geven en zien wat er gebeurt. Ik denk aan de angst voor vallen in de diepte, zonder dat deze per sé hoeft te komen.
Ik ben klaar met mijn veters strikken. Ik sta op. En zie ineens op een paar meter van me vandaan een dikke, verse hondendrol liggen die daar al die tijd, terwijl ik mijn leven aan het overpeinzen was, stilletjes mijn metgezel was geweest. Alles was zo perfect, zo mooi, zo waar ik op alle regenachtige dagen van het jaar waarop ik me verveel naar verlang, tot nu.
Tja, hoe avontuurlijk ik in Nederland ook probeer te zijn, een hondendrol is nooit ver weg. :-)
Lieve allemaal, bedankt voor de mensen die mee hebben gedaan met de laatste actie over het Ziek van verlangen pakket. Mijn dankbaarheid is groot!
En een ander nieuwtje: ik ben langzaam de naam Ziek van verlangen op verschillende plekken aan het veranderen naar Wijs in verlangen. (Mijn instagram account was de eerste die eraan moest geloven: @wijsinverlangen) Ik was klaar met dat woordje ziek. Je bent niet ziek, dat ben je nooit geweest (ik heb het ook nooit zo bedoeld), je bent wijs aan het worden in dat wat je tegenkomt. :-) Samen in wijsheid stappen? Je weet me te vinden.